Obejrzyj – recenzje teatralne Tomasza Sobierajskiego

Druga dekada XXI wieku pokazała, że można jedną decyzją obsadowo-dyrektorską zniszczyć, zdewastować i zdekonstruować tak ikoniczne sceny jak np. Teatr Polski we Wrocławiu, Teatr Miejski w Lesznie czy Teatr Studio w Warszawie.

Ale są też teatry, których nie niszczy samorządowa ani państwowa pożoga, nawet jeśli następują w nich – warunkowane politycznie czy towarzysko (!) – zmiany. Pomimo osobliwych personalnych rozgrywek, a czasem nawet wbrew nim, nie schodzą z określonego, wysokiego poziomu. Takim miejscem jest Stary Teatr w Krakowie. Od wielu lat – a w tym roku teatr obchodzi 240-lecie istnienia – nie ma tam złych
przedstawień. Każde, nawet wybrane w ciemno, jest poruszające i aktualne.

Juliusz Słowacki (zainspirowany przez Pedro Calderona de la Barca)
KSIĄŻĘ NIEZŁOMNY, Stary Teatr, Kraków, reż. Małgorzata Warsicka

Nie inaczej jest z wyreżyserowanym przez Małgorzatę Warsicką „Księciem Niezłomnym” na podstawie Juliusza Słowackiego ze świetnie nakreśloną dramaturgią Jarosława Murawskiego. Scenariusz spektaklu wybija na wierzch te rzeczy, które dotykają nas obecnie najbardziej. Wojna tak blisko nas skłania
do refleksji nad granicami naszej odwagi i niezłomności. Ten spektakl to jak uważnie nanizany na złotą nić sznur pereł. Perłami są scenografia, muzyka na żywo, wspaniały chór, kostiumy i choreografia oraz doskonałe role aktorskie, w tym perła największa, pani Anna Polony. Królowa polskiego teatru jest
w spektaklu tylko kilkanaście minut, ale nikt nie ma wątpliwości, że został on zbudowany dla niej i jej postaci. Wstrząsający monolog końcowy tej wielkiej aktorki to doznanie, którego widzowie nie zapomną nigdy.

As w rękawie

O teatrze nie świadczy to, czy spełnia pożądliwe oczekiwania reżyserek i reżyserów, którzy – niestety często za publiczne pieniądze – tworzą niewiele znaczące dla historii teatru i nużące dla widzów przedstawienia. O teatrze świadczy to, jak bardzo jest kochany przez widzów. Takim miejscem jest z pewnością Teatr Adria w Koszalinie. Ale każdy, nawet mało wytrawny gracz teatralny wie, że oprócz wysokiej stawki, jaką są dobre tytuły w ofercie teatru, bardzo ważne są jeszcze karty, które się posiada, żeby móc wygrać. Osoby zarządzające wspomnianym teatrem doskonale zdają sobie z tego sprawę i po raz kolejny do najnowszej premiery sięgnęły po najsilniejszego asa, czyli Filipa Cembalę, będącego bezsprzecznie najlepszym głosem musicalowym w Polsce i jednym z najlepszych w Europie. Ten obdarzony niezwykłą charyzmą, doskonałą aparycją i zjawiskowym głosem aktor przyciąga do Adrii tysiące fanek i fanów własnych, będących jednocześnie fankami i fanami musicalu. Tym razem Filip Cembala wcielił się w rolę ginekologa, Jima Pomattera, w niezwykle zabawnym, ale też wzruszającym musicalu „Kelnerka”, który od kilku lat podbija serca widzów na całym świecie.

Sara Bareilles, Jessie Nelson
KELNERKA
Teatr Muzyczny Adria, Koszalin,
reż. Kacper Wojcieszek

Owacje nastolatków

Och-Teatr pod opieką artystyczną pani Krystyny Jandy odnotował kolejny sukces. „Władca much” to spektakl, który od dnia premiery jest nie tylko chętnie oglądany, ale w dodatku przez młodą, nastoletnią widownię, która podobno do teatru nie chodzi i teatrem gardzi. Okazuje się, że nie gardzi. Okazuje się, że kocha. Warunkiem jest jednak zaproponowanie młodzieży wystawienia, które będzie w stanie ją porwać. A ten spektakl ją porywa. Dosłownie. Owacjami na stojąco. Zamiast budować wyi-wagino-wane „feministyczne instytucje kultury”, od których uciekają widzowie w każdym wieku, trzeba sięgać
po teksty, które mówią o kondycji człowieka jak najwięcej. Prawdziwymi perłami spektaklu są Jędrzej Hycnar oraz Ignacy Liss. Przemiana sceniczna tego drugiego zasługuje na wielkie uznanie.

William Golding
WŁADCA MUCH
Och-Teatr, Warszawa, reż. Piotr Ratajczak